Godzianów: Świętego Stanisława
Miejscowości należące do parafii
Byczki, Godzianów, Kawęczyn, Płyćwia, Zapady
Godzianów był własnością arcybiskupów gnieźnieńskich od początku swojego istnienia, które sięga XIV w. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym wiąże się z dramatycznym wydarzeniem: zbezczeszczeniem i podpaleniem w 1374 r. Z zapisu w Liber beneficiorum Jana Łaskiego z początku XVI w. (1521) dowiadujemy się, iż przy murowanym kościele pw. św. Stanisława biskupa duszpasterzowało dwóch kapłanów: proboszcz i wikariusz. Wizytujący parafię w 1762 r. archidiakon łowicki, ks. Józef Marcinkowski, pisał o kościele drewnianym z 1744 r., nie konsekrowanym tylko poświęconym przez dziekana skierniewickiego, wyposażonym w trzy ołtarze, przy którym pracował już tylko sam proboszcz. Zapewne kościół ten przetrwał do początku XX w. W latach 1903-1905, dzięki wysiłkom duszpasterskim i przy osobistym wsparciu finansowym ks. Józefa Wierzbickiego i jego następców, a także projektantów, rzemieślników oraz parafian, został wybudowany nowy dom Boży. Jest murowany, neogotycki z czerwonej cegły, z dwoma strzelistymi wieżami. Świątynię poświęcono uroczyście 1 I 1905 r., zaś konsekracji dokonał trzy lata później biskup sufragan warszawski Kazimierz Ruszkiewicz.
Byczki, Godzianów, Kawęczyn, Płyćwia, Zapady
Godzianów był własnością arcybiskupów gnieźnieńskich od początku swojego istnienia, które sięga XIV w. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym wiąże się z dramatycznym wydarzeniem: zbezczeszczeniem i podpaleniem w 1374 r. Z zapisu w Liber beneficiorum Jana Łaskiego z początku XVI w. (1521) dowiadujemy się, iż przy murowanym kościele pw. św. Stanisława biskupa duszpasterzowało dwóch kapłanów: proboszcz i wikariusz. Wizytujący parafię w 1762 r. archidiakon łowicki, ks. Józef Marcinkowski, pisał o kościele drewnianym z 1744 r., nie konsekrowanym tylko poświęconym przez dziekana skierniewickiego, wyposażonym w trzy ołtarze, przy którym pracował już tylko sam proboszcz. Zapewne kościół ten przetrwał do początku XX w. W latach 1903-1905, dzięki wysiłkom duszpasterskim i przy osobistym wsparciu finansowym ks. Józefa Wierzbickiego i jego następców, a także projektantów, rzemieślników oraz parafian, został wybudowany nowy dom Boży. Jest murowany, neogotycki z czerwonej cegły, z dwoma strzelistymi wieżami. Świątynię poświęcono uroczyście 1 I 1905 r., zaś konsekracji dokonał trzy lata później biskup sufragan warszawski Kazimierz Ruszkiewicz.
Na szczególną uwagę zasługują witraże, zwłaszcza dwa umieszczone w prezbiterium: przed zamontowaniem w kościele były wysłane na Wystawę Sztuk Pięknych do Brukseli, gdzie zdobyły najwyższe nagrody. Witraże przedstawiają Chrzest Polski i Chrzest Litwy. Interesujący jest również ołtarz główny z figurą Niepokalanej, wraz z ruchowym obrazem Jezusa ukrzyżowanego i ambona, wykonane w Warszawie, a następnie przywiezione pociągiem i zamontowane w kościele. Obok obrazu ustawiono figury św. Elżbiety i św. Jadwigi, a nad nimi figurę św. Stanisława Kostki. Wystrój świątyni stanowią także dwa ołtarze boczne: prawy poświęcony św. Stanisławowi, patronowi parafii, lewy św. Rochowi, patronowi kościoła. Elewację świątyni zdobi osiem obrazów: Chrystusa Dobrego Pasterza, Matki Bożej Bolesnej, św. Józefa, czterech Ewangelistów i św. Ludwika oraz stacje Drogi Krzyżowej. Warte zobaczenia są też: chrzcielnica, dawna ambona, popiersie fundatora oraz wyremontowane, zabytkowe organy.
Zaloguj się, aby podzielić się informacjami
Aby podzielić się informacjami o swoim pochodzeniu związanym z tą parafią, musisz się zalogować. Jeśli masz informacje, które mogą pomóc w badaniach genealogicznych, zachęcamy do logowania się.
Zaloguj się