Czerniewice: Świętej Małgorzaty Dziewicy i Męczennicy

Miejscowości należące do parafii
Annopol, Annów, Czerwienice, Dąbrówka, Dzielnica, Gaj, Józefów, Lechów, Mała Wola, Paulinów, Stanisławów Studziński, Studzianki, Studzianki Nowe, Teodozjów, Wielka Wola

Początki życia liturgicznego w Czerniewicach sięgają XIV w. Pierwszy kościół, modrzewiowy, pw. św. Andrzeja Apostoła, wzniósł przed 1350 r. Miecław z Konecka, kasztelan kowalski. Świątynia nie miała jednak praw parafialnych. Dopiero jego syn Andrzej, zwany Rzeszotko ze Skrzyńska herbu Łabędź – marszałek dworu księcia płockiego Siemowita IV, podkomorzy sochaczewski – w 1413 r. dokonał fundacji kościoła, określając dokumentem jego uposażenie w gruntach, młynie, daninach i dziesięcinie folwarcznej. Jednocześnie w tym samym roku wystarał się u arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Trąby o kanoniczną erekcję parafii przy tymże kościele. Arcybiskup Trąba, za pozwoleniem Kapituły Gnieźnieńskiej, powiększył uposażenie tutejszego plebana, odstępując mu dziesięciny swego stołu ze wsi Czerniewice.

W 1645 r. wybudowany został w Czerniewicach nowy, również drewniany, kościół pw. św. Andrzeja Apostoła i św. Małgorzaty dziewicy i męczennicy, konsekrowany tegoż samego roku. Według tradycji miał spłonąć 10 lat później, podpalony przez Szwedów. Powszechnie przyjęto twierdzenie, iż w drugiej połowie XVIII w. wzniesiony został trzeci kościół, dedykowany tym samym patronom. Zastanawia jednak zapis wizytującego parafię w 1762 r. archidiakona łowickiego ks. Józefa Marcinkowskiego, potwierdzający istnienie tegoż kościoła oraz datę jego fundacji i konsekracji w roku 1645, określający jego stan jako „ecclesia ligna, antiqua, reparata” (kościół drewniany, stary, naprawiony). Musiał więc być w dobrym stanie i nie było potrzeby budowy nowego. Co więcej, nie wspomina o spaleniu kościoła. Można więc przypuszczać, że stojąca do dzisiaj drewniana świątynia w Czerniewicach nie pochodzi z drugiej połowy XVIII w., jak potocznie twierdzono, lecz z 1645 r., choć nie jest to oczywiste.

W 1871 r. ówczesny proboszcz ks. Wojciech Fatrasiewicz dobudował od południa zakrystię i oszalował kościół. W pięciobocznie zamkniętym prezbiterium znajduje się ołtarz główny z rzeźbą Ukrzyżowanego Chrystusa i dwiema postaciami aniołów czuwających u podnóża. ołtarze boczne ofiarowane zostały Matce Bożej Nieustającej Pomocy oraz św. Andrzejowi Apostołowi, patronowi kościoła. obok kościoła znajduje się drewniana, oszalowana dzwonnica konstrukcji słupowej. 20 V 1990 r. parafianie rozpoczęli budowę nowego, większego kościoła. Kamień węgielny pod jego budowę poświęcił św. Jan Paweł II, a aktu wmurowania dokonał 27 V 1992 r. biskup łowicki Alojzy orszulik. Po 23 latach od rozpoczęcia budowy, w sobotę 8 VI 2013 r. biskup łowicki Andrzej F. Dziuba dokonał konsekracji kościoła, dedykując go św. ojcu Pio. Wnętrze świątyni kryje podwyższone prezbiterium, z krzyżem i figurą konającego Chrystusa na centralnej ścianie. Po obu stronach umieszczono bolejących aniołów oraz postacie św. Andrzeja Apostoła, patrona starego kościoła oraz św. Małgorzaty dziewicy i męczennicy, patronki parafii. Ponadto w kościele znajduje się ołtarz boczny z obrazem i relikwiarzem św. o. Pio oraz obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Słoneczne ściany zdobią kolorowe, współczesne stacje Drogi Krzyżowej oraz obrazy św. Floriana, Matki Bożej Częstochowskiej oraz Trójcy Świętej.

Kiedy w Czerniewicach wybudowano nowy kościół pojawił się pomysł, aby stary drewniany kościół przenieść do skansenu pod Dmosinem. Jednak część mieszkańców sprzeciwiła się tym planom i świątynia pozostała na swoim miejscu. Zbiegło się to z ważnym odkryciem bardzo cennych polichromii we wnętrzu. Wykonano odkrywki, z których wynika, że ściany kryją malarstwo figuralne o dużej wartości historycznej. Ostatnie badania dendrochronologiczne, przeprowadzone jesienią 2015 r., wykazały, że najstarsze belki użyte do budowy kościółka pochodzą z 1409 r., inne z następnych lat. Według badaczy świątynię w Czerniewicach zbudowano w dwóch etapach. Najpierw, ok. 1423 r., powstało prezbiterium i część nawy głównej, a później reszta obiektu. Wyniki badań potwierdzają, że jest to najstarszy zachowany drewniany kościół w województwie łódzkim.